Dashuria ky oqean paqësor
sonte rrugës për te ti
i thashë nënës mos ke merak
si duket do të vonohem pakë
ajo në të arten stinë në vjeshtë
më uron pa prerë shëndet
lumturohu biro nën diellin tëndë pranver
bukuri erdha pa pyetur njeri
zemren e lashë të prijë
hyra pa trokitur si njeriu i shtëpis
të gjeta të harruar në vallen e jetës
në valëbardhë në detin e dashurisë
nuk kamë fjal me të thënë
erdha me të marrë në anijen time
dashuria ky oqean paqësor
Shtëpia me sy prej drite
para nisjes e ndrydha egon
kurrë nuk kam shkel mbi lule
lisave në kurorë si medaljon
dhuratë nga një këngë ju kam bërë
në tokën e veshur me blerim
jam dehur mrekullisht
zemrën e kamë lë të prij
për ftesë është koha bukuri
eja si zogu në kërkim të klimës
në shtëpinë me sy drite
Në një ditë tjetër
ditën kur do të takohemi
çka ke me më dhënë
unë ta fali heshtjen
ti mundë të më jep margaritar
e di kur të kthehem
heshtje nuk do të kem jo jo
nuk do të kem as vetmi
natën me ty
ditën po me ty
krejt jeta ti …
Për ditën e poezisë
——————————–
ata e sjellin pranverën
e hapa zemrën
i lash zogjtë të fluturojnë
nëse ndonjëri brenda teje
me cicërima të zgjon
në jetë kisha këtë mision
Zoti i madh kjo sa më gëzon
Arrest shtëpiak(Covid 19)
Dje nuk mundi të më ndaloi shtigjeve
Asnjë stinë sado e vështirë
Erdha te ti si zogu shtegtarë
Si detari motit me shtrëngatë detit trazuar
Nuk arriti askush të më ndaloi mu kthye te ti
Dashuri ehu dashuri ti rron si dje
Thellë thellësive të shpirtit në përjetësi
Çka po ndodh me mua e çka me ty nuk e di
Po na ndajnë fizikisht
Në dhoma ndaras mbyllem unë mbyllesh ti
Bashkë nuk jemi fizikisht larg rrimë
Se armiku im është armiku i yt
Shihemi edhe flasim e nuk i shtrëngojmë duart
E shtrëngimi i duarve është më shumë se shikimi në katër sy
Kjo ushtri armike në të gjitha anët na ka mësyrë
Kemi zgjedhur arrestin shtëpiak vetmin
Ndaras rrimë në emër të dashurisë
Në paudhën tënde
(mikes )
nga maja e malit
si ortek bore u shemba
e pse u bëra bllok
në paudhën tënde
nuk ta them dot
po ti mbulomë
me shpirtin si borë
në rrugë kah pranvera
blerojnë zemrat si pemët
dehen me këngën e zogjve
në pritje të ardhmërisë
në dashuri harlisen
si lulet në livadhe
Ju luta mikës
m’i fshi lotët e ikjeve
ndarjeve të dhimbshme
bëhu melhem i shpirtit
mbyllmi plagët ndarjeve
e kur të bëhesh qull
prej lotëve të mi
kam me të tharë në diellin e shpirtit
për pranverën tonë të parë
përsëri kam me të njomë
me lëngun e jetës
Mallkim
kam shitur gjithçka që pata
virgjëreshën e kam shty
rrugëve të botës të prostituoj
nënëlokes ju kam ngjiten trupit si piskave
damarët ja kam shtjerr
mallkuar qofshi qe nuk me keni ndalë
po e shqyej kraharorin si bisha prenë
jo për të lar te brendshmet ne dritën e diellit
por për te derdhë gjakun tuaj helm
Në vetmin e dhunshme
në fundin e dekadës njeriu ndalon
në vetmin e dhunshme mbase mendon
secili nga ne mbase e kupton
këngën e zogut në kafaz kur këndon
në vetmin e dhunshme
nuk pyetet a këndon poeti
as si frymëzohet nga bujari
mbase njëjti si profeti
zogu në kafaz zemrën e ka plot maraz
kënga e tij për pemët qiellin e diellin
është këngë e shpresës në vetmi
e tëra e lagur në shi fillim e mbarim elegji
nëse jo shumë por ka pak
analogji mes vetmisë sate
dhe zogut në kafaz
pa fajin e zogut pa fajin tënd
ai që mund ta liroj zogun je ti
ndërsa ty të liron Zoti dhe njeriu
kjo sprovë e rënd na bën me njohtë
Krijuesin me ju bind dashurisë
Meditim
Njëmend ata të diturit
përulen para dhuruesit të diturisë !
Ata nxjerrin mësime në gjithçka
pasi e kuptojnë që asgjë nuk është rastësisht e krijuar !
